„...W 1833 roku oddano do użytku nowy gmach Teatru Narodowego na Placu Teatralnym zaprojektowany przez Antonio Corazziego. Teatr nazwano Teatrem Wielkim, władze carskie nie wyraziły zgody na umieszczenie nazwy „Narodowy”. Grano w nim przede wszystkim przedstawienia muzyczne, dopiero w 1836 roku zorganizowano w prawym skrzydle teatr na 800 miejsc, nowy Teatr Rozmaitości. Repertuar dramatyczny nie prezentował się okazale, najczęściej grywano komedie. O poziomie teatru w tym czasie decydował nie repertuar lecz świetni aktorzy i to oni przyciągali publiczność. Szczyt epoki gwiazd przypadł na lata 1868–1880. Najsłynniejszą aktorką była Helena Modrzejewska. Teatr warszawski nie należał do europejskiej artystycznej awangardy, u progu XX wieku centrum życia teatralnego przeniosło się do Galicji, a scena przy Placu Teatralnym utraciła autorytet. „Narodowym" zaczęto nazywać Teatr Polski, który został otwarty w Warszawie w 1913 roku. Teatr Rozmaitości spłonął w 1919 roku. Zespół przez parę lat grał w drewnianym budynku Teatru Letniego w Ogrodzie Saskim. Po pięciu latach odbudowy według projektu Czesława Przybylskiego ponownie zainaugurowano działalność sceny. Tym razem powrócono jednak do starej nazwy. W 1924 roku Teatr Rozmaitości przemienił się w Teatr Narodowy.  Pierwszy dyrektor, Juliusz Osterwa, składał na nowej scenie uroczyste ślubowanie, że Teatr Narodowy będzie teatrem wzorcowym, „wspólną ambicją wszystkich scen polskich, świecąc im przykładem w spełnianiu posłannictwa”.
   W latach międzywojennych Teatr Narodowy zwrócił się w stronę współczesnego dramatu polskiego, grano Szaniawskiego i Żeromskiego, z powodzeniem grano komedie Fredry. W 1928 roku w salach Redutowych Teatru Wielkiego stworzono kameralną scenę dramatyczną – Teatr Nowy. Obie sceny narodowe grały do pierwszych dni września 1939 roku.

Źródło:
www.culture.pl/teatry-i-grupy-teatralne/-/eo_event_asset_publisher/sh2A/content/teatr-narodowy-w-warszawie

dostęp 3.04.2013

   27 lutego 1925 roku, odbyła się w Teatrze Narodowym prapremiera komedii Stefana Żeromskiego Uciekła mi przepióreczka w reżyserii Juliusza Osterwy. Premiera, początkowo planowana na otwarcie sceny narodowej, stała się wielkim wydarzeniem „najgłośniejszą prezentacją polskiego autora współczesnego w całym dwudziestoleciu międzywojennym”, która przeszła „nie tylko do historii, ale i do legendy teatru”. Sztukę powtarzano 60 razy.

informacja dotycząca Archiwum Artystycznego, ze strony internetowej Teatru Narodowego:

www.narodowy.pl/archiwum/arch_art    dostęp 17.4.2013  16.30

"...Najwcześniejsza dokumentacja przedstawień, obejmująca okres 1924–1939, jest niekompletna i bardzo skromna (pojedyncze fotografie i programy). Zbiory Archiwum Artystycznego udostępniane są w wyznaczonych godzinach, wyłącznie na miejscu..."

No to będzie musiało poczekać :)